ΔΙΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ

Ladies Night 2008 Μήνυμα Μεγάλου Διδασκάλου

Η εκδήλωση της βραδιάς αυτής πραγματοποιείται στον αντίποδα του Θερινού Ηλιοστασίου που γιορτάσαμε στο Δίον της Μακεδονίας, το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Αυτή είναι η αφορμή, για την εκδήλωση μας αυτή. Η αιτία, είναι άλλη. Θελήσαμε με πανηγυρικό τρόπο, να διοργανώσουμε μια εκδήλωση προς τιμή της γυναίκας. LADIES NIGHT.

Σύμφωνα με τα διεθνώς κρατούντα της αδελφότητάς μας κάθε χρόνο πραγματοποιείται μια κορυφαία εκδήλωση προς τιμή, της γυναίκας της ζωής μας. Γι’ αυτό επέλεξα απόψε να αναφερθώ στην «πρώτη κυρία» της ζωής του κάθε άνδρα, αυτήν που πρωτοαντικρύζει με το πρώτο φως του, αυτή που του προσφέρει την πρώτη ασφαλή αγκαλιά, αυτή που του δωρίζει την ίδια τη ζωή μέσα από τα σπλάχνα της, αυτή που αφουγκράζεται την κάθε του αγωνία, την κάθε του έγνοια, την κάθε του χαρά, την κάθε του λύπη.

Αυτή που τον στέργει σε κάθε απογοήτευση, αυτή που του δίνει το δροσερό της χέρι, στο ξαναμμένο από τα παιχνίδια μάγουλο. Αυτή που τον περιμένει τα βράδια ξάγρυπνη στην εφηβεία του, αυτή που τον ανασταίνει δουλεύοντας, για να μη του Προσφώνηση του Μεγ. Διδ. Νικολάου Βουργίδη λείψει τίποτα, απ’ όλες τις πολεμίστρες του καθημερινού μόχθου.

Στην «πρώτη κυρία», που ο τίτλος δεν της απονεμήθηκε, αλλά τον κατέκτησε παλεύοντας σκληρά, με κάθε λογής αντιξοότητα. Με κάθε λογής πρόβλημα. Με κάθε λογής εχθρό. Για να την υμνήσει η ίδια η ζωή, απονέμοντάς της τα εύσημα μιας διαχρονικής στάσης απέναντι στο ρόλο της, που η σεμνότητα και η ταπεινότητά της ποτέ δεν τα δέχτηκε, γιατί απλούστατα όλα αυτά τα θεωρούσε αυτονόητα.

Αυτή «η πρώτη κυρία» δεν είναι άλλη από τη Μητέρα. Την λατρεμένη Μάνα, που πολλές φορές την κάνουμε να γευθεί τις χαρές των επιτυχιών μας, ανταποκρινόμενοι στους πόθους και τις προσδοκίες της και δικαιώνοντας τις προσπάθειές της, άλλες φορές όμως, ίσως τις περισσότερες, της προσφέρουμε το ποτήρι της πίκρας που δεν το αξίζει.

«Μάνα! Τα παιδιά σου να χαρείς! Να ζήσουν να προκόψουν».

Είναι η μοναδική γι’ αυτήν ευχή, που ακούει, αγάλλεται και νιώθει. Στο προσκέφαλο του άρρωστου παιδιού της αγρυπνά, ανήσυχη. Προσεύχεται και τρέμει. Άμετροι μόχθοι και στερήσεις πλαισιώνουν τη ζωή της, για να δώσει στην κοινωνία και στην πατρίδα Ανθρώπους. Αστείρευτη πηγή καλοσύνης και στοργής ποτίζει του παιδιού της τη ζωή.

Κι είναι τούτο: «η ελπίδα κι ο σκοπός της, είναι όλος ο κόσμος δικός της». Κάτι τέτοιες γιορτινές όμως μέρες, το μυαλό πηγαίνει και στα στοργικά Ιδρύματα, που κάτι άστοργα παιδιά εγκαταλείπουν εκεί τους γονείς τους, είτε γιατί δεν επαρκεί ο χώρος με τον οποίον εκείνοι τους προίκισαν, είτε γιατί ο ίσκιος τους είναι πολύ βαρύς στο ξένο αίμα.

Όμως γιορτινές είναι οι μέρες, γιορτινές σκέψεις πρέπει να κάνουμε όλοι, αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να ξεχνάμε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τη χαρά που είχαμε, όσοι την είχαμε, υπάρχουν συνάνθρωποί μας που την στερήθηκαν. Που δεν ευτύχησαν να ακούσουν το όνομά τους από την γλυκύτερη φωνή της φύσης ή κάποιοι άλλοι, που δεν πρόλαβαν να την χαρούν, καθώς με μοναδική γλαφυρότητα περιγράφει ο αδελφός μας Λάμπρος Πορφύρας στο «Στερνό Παραμύθι».

Και γύρω από της μάνας το κρεβάτι ανάμεσα από δύο χλωμές λαμπάδες περνούσαν βασιλιάδες και τραγουδιστάδες και ψιθυρίζαν – ποιος το ξέρει – κάτι Κανείς μας για της μάνας την αγάπη δεν σκότωσε το Δράκο ή τον Αράπη και να της φέρει το αθάνατο νερό. Ο γιος γονατισμένος κάτω κι επάνω: μια φορά κι ένα καιρό», ο Αρχάγγελος κτυπούσε τα φτερά του.

Κυρίες και Κύριοι, ΤΟ ΤΗΕ FIRST LADY, λοιπόν στην πρώτη κυρία της ζωής μας, αφιερώνω αυτή την προσφώνησή μου. Και παρακαλώ όλους και όλες, αφού εγερθούμε να πιούμε την πρώτη γουλιά της βραδιάς, με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μας και με την καρδιά μας να πάλλεται όπως στα παιδικά μας χρόνια.

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ή στην ΜΝΗΜΗ της ΑΙΩΝΙΑΣ της ΠΑΝΤΟΤΙΝΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ.